هدف از این پژوهش تعیین تأثیر نوع جلب توجه بر عملکرد مهارت­های حرکتی مستلزم تولید نیروی (نزدیک به) بیشینه بود. در این آزمایش 28 دانشجوی دختر راست­دست با تجربه کم در مهارت پرتاب وزنه به صورت داوطلبانه انتخاب و بر اساس مسافت پرتاب در پیش­آزمون (شامل سه کوشش) به دو گروه توجه درونی و بیرونی تقسیم شدند. از آزمودنی­ها خواسته شده بود که با استفاده از تکنیک اوبراین وزنه را پرتاب کنند. آزمایش در سه جلسه انجام شد و هر جلسه شامل سه کوشش بود. دستورالعمل­ها مربوط به حرکات دست و بدن (توجه درونی) یا وزنه (توجه بیرونی) بودند. برای تحلیل داده­ها از روش تحلیل واریانس عاملی مرکب (جلسه)3× (گروه) 2 با اندازه­گیری مکرر عامل جلسه استفاده شد. نتایج نشان داد که عملکرد گروه توجه بیرونی در مقدار مسافت پرتاب وزنه بیشتر از گروه توجه درونی بود (05/0P<). همچنین اثر متقابل جلب توجه و جلسات تمرینی نیز معنادار بود (001/0P<). نتیجه اینکه دستورالعمل­های توجه بیرونی منجر به تولید نیروی بیشتری نسبت به دستورالعمل­های توجه درونی می­شوند این مطلب تأیید­کننده تعمیم­پذیری مزایای جلب توجه بیرونی در تکالیف تولید نیرو است که در مطالعات گذشته نشان داده شده است.

واژه‌های کلیدی: دستورالعمل توجه بیرونی، دستورالعمل توجه درونی، پرتاب وزنه

متن کامل [PDF 1216 kb]   (3381 دریافت)